 21.07.2014: Ο συγγραφέας Κώστας Δημητριάδης μιλάει για το βιβλίο «Κύπρος 1974 - Η Μεγάλη Προδοσία». |
 21.07.2014: Ο Σπύρος Δημητρίου προλογίζει το βιβλίο και τον Κώστα Δημητριάδη. |
 21.07.2014: Ο εκδότης Γιάννης Γιαννάκενας και ο συγγραφέας Κώστας Δημητριάδης. |
 «Κύπρος 1974 - Η μεγάλη προδοσία» του Κωνσταντίνου Δημητριάδη από τις εκδόσεις «Πελασγός» |
Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Για
να μνημονεύσει το γεγονός αυτό, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Μαχητών και
Φίλων της Εθνικής Αντιστασιακής Οργανώσεως «Χ» παρουσίασε το εξαιρετικό
βιβλίο του Κώστα Δημητριάδη «Κύπρος 1974 - Η Μεγάλη Προδοσία» από
τις εκδόσεις «Πελασγός», την Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014, στις 19:00 μ.μ.
στα γραφεία του (Πανεπιστημίου 64, 6ος όροφος), με ομιλητή τον συγγραφέα
Κώστα Δημητριάδη και συντονιστή τον ειδικό γραμματέα της «Χ» Σπύρο
Δημητρίου.
Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ιωάννης Γιαννάκενας καλωσόρισε τους
παρευρισκομένους, προλόγισε το υπό παρουσίαση βιβλίο και μίλησε για το
κυπριακό έπος του 1974, το οποίο γράφθηκε από τους Έλληνες της Κύπρου
και της μητροπολιτικής Ελλάδας, που υπερασπίσθηκαν την Κύπρο, είτε ως
υπηρεσιακά ταγμένοι, είτε ως εθελοντές, να πολεμήσουν. Ανέφερε και την
σημερινή επέτειο της Μάχης των Θερμοπυλών όπου ο ηρωισμός των 300
ταγμένων Σπαρτιατών του Λεωνίδα και οι 700 εθελοντές Θεσπιείς του
Δημόφιλου, κατέγραψε ένα μοναδικό έπος στην πολεμική αρετή των Ελλήνων.
Αμέσως μετά, ο συντονιστής Σπύρος Δημητρίου, ειδικός γραμματέας
της «Χ», κυπριακής καταγωγής και ο ίδιος, αναφερόμενος στην τουρκική
εισβολή στην Κύπρο, είπε ότι αυτή ήταν η τελική πράξη του
αλληλοσπαραγμού στην Κύπρο, μεταξύ αυτών που δεν ήθελαν να αποδεχθούν
τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, και του Μακαριακού κατεστημένου, που δεν
είχε πάρει σαφή ιδεολογική θέση, αλλά μαζί με το αγγλικό και το
κυπριακό αριστερό κατεστημένο, δεν ήθελε την Ένωση. Πάντως, αν δεν
υπήρχε προδοσία, πιθανόν τα πράγματα να μην είχαν καταλήξει έτσι. Το
πραξικόπημα και η εισβολή ήταν ένα σχέδιο βασικά αμερικάνικο, γιατί οι
Αμερικανοί ήθελαν η Κύπρος να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, όπου ήδη ήταν και η
Ελλάδα. Αυτό δεν το ήθελαν ούτε οι Άγγλοι (γιατί θα έχαναν τις βάσεις
τους και την κυριαρχία τους στο νησί), ούτε οι Τούρκοι (γιατί αυτό θα
ευνοούσε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα), ούτε οι Σοβιετικοί, γιατί
θα άλλαζε η πολιτική σκακιέρα υπέρ του ΝΑΤΟ. Ο Κώστας Δημητριάδης,
επειδή ο ίδιος δεν ήταν Κύπριος και δεν είχε υπηρετήσει στην Κύπρο, είχε
μία πιο καθαρή ματιά, γράφοντας το βιβλίο του. Ίσως είναι και το μόνο
βιβλίο που προσεγγίζει το θέμα, το οποίο αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό,
γιατί, κάνοντας την έρευνά του, είχε ως μόνη πρόθεση να βρει την
αλήθεια.
Τέλος, τον λόγο πήρε ο συγγραφέας του βιβλίου Κώστας Δημητριάδης,
ο οποίος είπε περιληπτικά τα εξής: Εγώ, το 1974 που έγινε η εισβολή
ήμουν 11 χρονών και ζούσα στην Ελλάδα. Ξεκίνησα την έρευνά μου το 1984,
γιατί αισθανόμουν ότι αυτό ήταν κάτι που το όφειλα στον εαυτό μου.
Διάβασα κάπου 200 βιβλία, της πρώτης κυρίως μεταπολιτευτικής περιόδου,
πριν γράψω το δικό μου, για να δω τα στοιχεία που περιείχαν, τα
μελέτησα, τα αποτύπωσα πάνω σε χάρτες, έκανα συγκρίσεις, είδα ποιοι
είχαν έννομο συμφέρον και μετά έδωσα το βιβλίο για να το αξιολογήσουν οι
αναγνώστες μου. Προσπάθησα να απεμπλακώ από τα γεγονότα που έγιναν πριν
το 1974, συγκεντρώνοντας μόνο αυτά που οδήγησαν στα γεγονότα του 1974.
Ήμουν πολύ προσεκτικός στην συλλογή του υλικού και στην διατύπωση των
λεγομένων μου (σημειωτέον ότι υπήρχαν και απόρρητα στοιχεία του Foreign
Οffice, τα οποία δεν είχαν αποχαρακτηρισθεί). Πρόθεσή μου ήταν να γράψω
το βιβλίο μου, βασιζόμενος σε πλήρη και διασταυρωμένα στοιχεία και να
πετάξω τα υπόλοιπα».
Το 1974 ήταν η φυσική συνέπεια μίας ταραγμένης περιόδου που άρχισε πριν
από την 10ετία του ‘60. Η δημιουργία τουρκικών θυλάκων, της Πράσινης
Γραμμής, η δημιουργία ενός στάτους, το οποίο υπήρχε, με βασικό σκοπό να
προπονηθούμε στην ιδέα μιας ουσιαστικής διχοτόμησης, ήταν αυτό που στην
ουσία έγινε το 1974. Ουσιαστικά, υπήρξε τριχοτόμηση, για να μην ξεχνάμε
τους Άγγλους, οι οποίοι ήταν ο κακός δαίμονας της Κύπρου, από τότε που
απέκτησαν την κυριαρχία στο νησί (5 Ιουλίου 1878). Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος
βρισκόταν τότε στην Κύπρο, ως Πρόεδρος της (νεόκοπης) Κυπριακής
Δημοκρατίας, τον οποίον ψηφίζανε με ποσοστά Σοβιετικού τύπου, επειδή
φορούσε ράσο και θεωρείτο «άγιος άνθρωπος», που όμως έκανε ότι δεν είχαν
κάνει όλοι οι άλλοι (μη άγιοι) μαζί.
Είχε μεγάλη αρχομανία, σε σημείο να ρισκάρει και να κάνει ενέργειες
επικίνδυνες για τον τόπο του. Έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει την
εξουσία. Ενώ, ο Γεώργιος Γρίβας-Διγενής δεν έπαψε ποτέ να μιλάει για την
Ένωση, ο Μακάριος, από την στιγμή που υπογράφτηκε η συνθήκης της
Λωζάνης και του Λονδίνου (1959), ξέχασε ότι είχε σχέση με την Ένωση.
Έλεγε: «Έχουμε ανεξαρτησία - αυτοδιάθεση», «Είμαστε το δεύτερο κράτος
του Ελληνικού Έθνους, αλλά είμαστε ανεξάρτητοι» κ.α. Ξέχασε τους όρκους
του αγώνα για την Ένωση, τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις, τα φυλακισμένα
μνήματα, τον καμένο Γρηγόρη Αυξεντίου. Και όλα αυτά γιατί ήθελε να
γίνει Πρόεδρος, και μάλιστα ισόβιος, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό που
φοβόταν μόνο ήταν οι αντιδράσεις από την πλευρά της στρατιωτικής
κυβέρνησης των Αθηνών και αυτό γιατί ήξερε ότι στην μητροπολιτική
Ελλάδα, όλοι ήταν υπέρ της Ένωσης. Γίνονταν διαδηλώσεις και υπήρξαν
μάχες των διαδηλωτών με την αστυνομία, τραυματίες ακόμα και νεκροί.
Από την στιγμή που θα γινόταν η Ένωση, ο Μακάριος θα έπαυε αυτομάτως να
έχει τα ηγετικά αξιώματά του και θα γινόταν ένας απλός «Επίσκοπος της
Κύπρου», και από αρχηγός Κράτους θα περιοριζόταν στα αυστηρώς ιερατικά
του καθήκοντα. Αποφάσισε, λοιπόν, να μείνει στην εξουσία και το μόνο που
τον φόβιζε ήταν η Εθνική Φρουρά. Αυτή αποτελείτο ναι μεν από
Έλληνες της Κύπρου, ως κατώτερους αξιωματικούς, αλλά οι ανώτεροι
αξιωματικοί και οι Διοικητές ήταν από την μητροπολιτική Ελλάδα. Ο
Μακάριος απαξίωσε τελείως την Εθνική Φρουρά, και για να αντιμετωπίσει
αυτούς (και όχι την ΕΟΚΑ Β’, όπως πιστεύεται) δημιούργησε το Εφεδρικό,
δηλ. ένα αστυνομικό σώμα δικών του πραιτοριανών, οι οποίοι ήταν τα
«τσοπανόσκυλά» του. Το εξόπλισε με λεφτά της Κυπριακής Δημοκρατίας και
αποφάσισε να μειώσει και τον ήδη μειωμένο αριθμό της Κυπριακής Φρουράς.
Τότε αποφασίστηκε να γίνει το πραξικόπημα για να τον ρίξουν, πράγμα που
το ήξερε και ο ίδιος, και όταν έγινε η εισβολή στο Προεδρικό Μέγαρο,
αυτός είχε ήδη φύγει και πήγε στο Λονδίνο, όπου συνομίλησε με τον
πρωθυπουργό της Αγγλίας Γουίλσον.
Το απόγευμα της 17ης Ιουλίου, ο Μακάριος ταξιδεύει αεροπορικώς στις ΗΠΑ.
Από εκεί, στις 19 Ιουλίου, συνυπολογιζομένης και της διαφοράς ώρας
Ελλάδος-ΗΠΑ, κατηγόρησε στον λόγο του το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών
για το πραξικόπημα στην Κύπρο και είπε : «Καλώ τις εγγυήτριες δυνάμεις
για να επέμβουν». Στην ουσία, έδωσε το νομικό άλλοθι στην Τουρκία
να κάνει την εισβολή, ασχέτως αν η Τουρκία την είχε ήδη αποφασίσει. Η
δήλωσή του αυτή επηρέασε και τις αποφάσεις του ΟΗΕ, καθώς και πολλά άλλα
πράγματα.
Στην Κύπρο το πραξικόπημα είχε εκδηλωθεί από τις 15 Ιουλίου, στις 16
Ιουλίου ξέρουμε ότι έχει επικρατήσει, και υπήρξε ένα αλληλοκυνηγητό
μεταξύ Μακαριακών και Ενωτικών. Βρήκαν, κατά κάποιο τρόπο «πρόχειρο» και
τον Νίκο Σαμψών, που ήταν γνωστός αγωνιστής και ήρωας της ΕΟΚΑ
Α’, αλλά και αργότερα, και τον έκαναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε
αντικατάσταση του Μακαρίου. Και του έμεινε η ρετσινιά και πλήρωσε για
ένα πραξικόπημα, για το οποίο ο ίδιος δεν είχε συντελέσει στο
παραμικρό». Για την ιστορία, ο Ν.Σαμψών καταδικάστηκε το 1976 σε 20ετή
φυλάκιση, αλλά αργότερα το Ανώτατο Δικαστήριο της Κύπρου αποφάσισε την
αποφυλάκισή του. Πέθανε από την επάρατη νόσο στην Λευκωσία, στις
9/5/2001.
Στην συνέχεια, ο συγγραφέας αναφέρθηκε στο πόσο ανίδεες ήταν οι
ελληνικές κυβερνήσεις από την αρχή, όταν εν γνώσει τους είχε ξεκινήσει η
τουρκική απόβαση, και τους έπιασαν κυριολεκτικά στον ύπνο. Ακόμα
και όταν αποβιβάστηκαν οι Τούρκοι και άρχισαν να ρίχνουν οβίδες, αυτοί
νόμισαν ότι επρόκειτο για «απόβαση για ασκήσεις». Ακολούθησε ένα πλήρες
αλαλούμ, με τις επιστρατεύσεις σε Ελλάδα και Κύπρο. Υπήρξε πεπαλαιωμένος
εξοπλισμός, έλλειψη συντονισμού, εγκληματικά λάθη από αλλοπρόσαλλες
διαταγές, αλλά και ηρωικές πράξεις από ικανούς αξιωματικούς και
φιλότιμους και παράτολμους μαχητές, οι οποίοι μπόρεσαν και κράτησαν το
63% της Κύπρου ελεύθερο, πολεμώντας με θεούς και δαίμονες. Ενδεικτικά,
αναφέρουμε τον αντισυνταγματάρχη Παύλο Κουρούπη, τον πλωτάρχη Ελευθέριο Χανδρινό, τον αντισυνταγματάρχη Πυροβολικού Στυλιανό Καλμπουρτζή, τον συνταγματάρχη Κομπόκη, διοικητή των Δυνάμεων Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς κ.α.
Δύο αποφασιστικές μάχες ήταν:
- Μάχη της Λευκωσίας: Το 336 Τάγμα Πεζικού, που μαζί με το 212 Τάγμα Πεζικού κράτησαν τους Τούρκους και σώσανε την Λευκωσία και όλα τα προάστιά της, από την κατάληψη από τους Τούρκους.
- Μάχη στο Πυρόι: Είναι ένα χωριό στα περίχωρα της Λευκωσίας, που το υπερασπίστηκαν 30 άνδρες της 31 Μοίρας Καταδρομών, με δυο πολυβόλα τσέχικα στα άκρα και δύο πολυβόλα FN MAG στο κέντρο, χωρίς αντιαρματικά. Με αυτά απέκρουσαν 3 πάνοπλες και πολυάριθμες τουρκικές επιθέσεις. Ήταν η τελευταία μάχη, που κράτησε τους Τούρκους μακριά από τα ανατολικά της Λευκωσίας.
Τελικά, όπως λέει και ο συγγραφέας: «Δεν νίκησαν οι Τούρκοι, εμείς χάσαμε».
http://www.e-grammes.gr/article.php?id=6312
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου